Rozdział 6 ,,Pechowiec''

Obudziła się z wrzaskiem. Pojedyncze kosmyki włosów kleiły jej się do zalanego potem czoła. Zapaliła lampkę nocną, aby upewnić się czy nadal znajduję się w swoim dormitorium. Wydała z siebie niemy krzyk, gdy zauważyła nad swoim łóżkiem Rose i Lilly.
- Coś się stało? - spytały równocześnie.
- Nie, nic. Miałam tylko zły sen. -wydukała, przykładając rękę do gorącego czoła.
- Chyba mam gorączkę. - oznajmiła po chwili.
- Zaraz zabierzemy Cię do pani Pomfrey - powiedziała Rose i pobiegła do pokoju obok. Nagle w drzwiach pojawili się Teddy Lupin i James Potter, zawołani przez kuzynkę.
- Co się stało? - spytał metamorfomag ziewając i przecierając oczy.
- Pomóżcie nam ją zanieść do Skrzydła Szpitalnego - poinformowała ich Lilly. Chłopcy podeszli do łóżka Erici, wzięli ją na ręce i zanieśli do pielęgniarki. Zapowiadała się długa noc.
************************************************************************
Trójka mężczyzn siedziała w gabinecie dyrektorki. Dwoje z nich rozmawiało z portretem Albusa Dumbledore'a. Jeden wpatrywał się tępo w drzwi, przez które po chwili wszedł Severus Snape.
- Czego dotyczyć ma owe spotkanie? - spytał, nalewając sobie do złotego kielicha miodu pitnego.
- Kingsley wariuje na starość - odezwał się Ron, wzdychając ciężko.
- Konkrety Weasley - warknął nauczyciel eliksirów, zirytowany zachowaniem aurora.
- Właśnie idą, te twoje konkrety - po raz pierwszy odezwał się były Ślizgon, zeskakując z biurka dyrektorki, na którym siedział.
- Jak mogła się Pani na to zgodzić?! - usłyszeli rozwścieczony głos Hermiony.
- Jak ona zrobi coś moim córkom to nie ręczę za siebie - oznajmiła niska blondynka, wchodząc do gabinetu. Minerwa Mcgonagall milczała. Weszła do pomieszczenia i westchnęła, zabierając Severusowi Snape'owi kielich z piciem i upijając łyka. Oburzony profesor zmroził ją wzrokiem. Kobieta oddała mu przedmiot, a on skrzywił się.
- Wytłumaczy mi ktoś o co tu chodzi? - spytał lekko poirytowany.
- Severusie, ostatnio o istotnych rzeczach, dowiadujesz się jako ostatni - zaśmiał się staruszek na obrazie.
- Dolores Umbridge - powiedział Chłopiec-Który-Przeżył. Mistrz Eliksirów odruchowo wypuśćił kielich z ręki, który upadł na kamienną podłogę z hukiem.
- Czy aurorzy pozwolą byłemu śmierciożercy użyć na tej różowej landrynie, pewnego zaklęcia niewybaczalnego? - spytał, schylając się po kielich.
- Przykro mi profesorze, ale nie - odpowiedziała srogo była Gryfonka.
- Nie mogę podważać decyzji Ministerstwa - odezwała się dyrektorka, siadając przy biurku.
- Mówicie, że Kingsley ją wysłał. Jesteście aurorami, a nie wzięliście pod uwagę jeszcze jednej możliwości. - oznajmił Tomlinson, chodząc w kółko.
- W takim razie, oświeć nas - zironizował Ron Weasley.
- Imperio - odpowiedział, wzruszając rękoma.
- Tomlinson, jesteś genialny, ale kto mógłby? - zastanawiał się głośno szef aurorów.
- Ostatnio powtórzyły się ucieczki z Azkabanu - westchnęła dyrektorka.
- Amycus Carrow - odczytywał z listy, zamieszczonej w najnowszym numerze ,,Proroka Codziennego" Mistrz Eliksirów.
- Nie zrobi nic bez Alecto - odpowiedział były śmierciożerca.
- Yaxley - wyczytał profesor.
- Podupadł na zdrowiu, nie wślizgnie się do Ministerstwa, a tym bardziej do biura Ministra.
- Rudolf Lestrange - powiedział Potter, zerkając na gazetę.
- Muchy by nie skrzywdził. Bellatrix wywołuje u niego taką presję - wyjaśnił profesor uczący eliksirów.
- Karkarow - zaśmiał się po cichu Nietoperz, czytając nazwisko byłego kolegi po fachu.
- To nie on - odchrząknął mężczyzna, stojący w drzwiach. Wszyscy zwrócili wzrok w jego stronę. Czarodziej ubrany był w brązową marynarkę, lekko poniszczoną, opierał się na drewnianej lasce. Jego szklane oko błądziło po pomieszczeniu i rozglądało się na około.
- Moody! - równo krzyknęła była Złota Trójca.
- Alastorze! - skarciła starszego aurora, zdegustowana jego nagłym i nie zapowiedzianym przybyciem dyrektorka.
- Minerwo, mam dwie wiadomości. Pierwsza! Znalazłem Ci nauczycielkę mugoloznastwa. - oznajmił, wpuszczając do środka kobietę
o krępej sylwetce i związanych w koka, mysich włosach. Uśmiechnęła się ona serdecznie i stanęła pomiędzy Mistrzem Eliksirów i profesorem uczącym Obrony Przed Czarną Magią.
- Kim jesteś i co zrobiłaś z Alecto Carrow?! - spytał zaskoczony Louis, przyglądając się jej.
- Liczyłam na milsze powitanie - skomentowała urażona.
- Więc, jak tam w Azkabanie? Słyszałem, że miałaś wspólną celę z ciocią Bellą. Co u niej?
- Też się cieszę, że cię widzę - zironizowała.
- O życiu osobistym tej psychopatki pogadacie sobie kiedy indziej. Zajmijmy się sprawą równie okrutnej kobiety. Wpadłem na pomysł wprowadzenia drugiego członka Rady Nadzorczej. Zorganizowalibyśmy konkurs, a uczniowie oddawali by głosy. - wtrącił się Szalonooki.
- Biorę każdego, tylko nie ją - wycedziła Hermiona, wyrywając mężowi z rąk ,, Proroka Codziennego"
- Wszystko zależy od uczniów, panno Granger - właścicielka nazwiska momentalnie uniosła głowę.
**********************************************
Albus Potter schodził z siódmego piętra po wielkich schodach. Rozglądał się w poszukiwaniu swojego przyjaciela. Był już w męskiej toalecie i własnym dormitorium. Postanowił zajrzeć do biblioteki. Scorpius siedział przy jednym ze stołów i szukał czegoś w opasłej książce.
- Miałeś być w toalecie! - krzyknął Albus, wchodząc do pomieszczenia.
- Zamknij się bo wygoni nas pani Pince - odpowiedział mu przyjaciel. Brunet tylko wzruszył ramionami. Rzucił na stół podręcznik i usiadł na wolnym krześle.
- Drugi dzień, a ty już w bibliotece siedzisz - zaśmiał się brunet.
- Pamiętasz esej zadany na wakacje przez profesora Binnsa? - spytał Malfoy, unosząc do góry jedną brew. Chłopak siedzący na przeciwko pokręcił przecząco głową.
- No właśnie - dodał blondyn, maczając pióro w kałamarzu.
- Historie Magii mamy z Gryfonami. Więc spiszę od Rose - uśmiechnął się.
- Po pierwsze. Nie zaczyna się zdania od "więc". Po drugie. Nie zamierzam spisywać od Weasley, ani od nikogo innego. Po trzecie. Zależy mi na ocenach, na które zapracowałem sam. - pouczył przyjaciela Scorpius. Albus już otwierał buzię, aby coś powiedzieć, jednak blondyn wskazał mu ręką, żeby się nie odzywał.
- I nie będę za Ciebie pisał esejów - dodał, srogo patrząc na towarzysza. Potter zrobił minę małego, niewinnego szczeniaczka. Malfoy pozostawał nieugięty.
- Przecież ja tego nie nadrobię! - wykrzyknął w akcie desperacji i udał szloch. Scorpius zignorował go. Wyprostował kartkę pergaminu i zaczął przepisywać poszczególne zdania z książki. Nastała niezręczna cisza. Młody Potter nienawidził takich sytuacji. Odgłos pióra bazgrolącego coś po pergaminie, bo inaczej tego w owej chwili nazwać się nie dało, irytował bruneta.
- Znalazłem Pokój Życzeń - powiedział po chwili.
- Ta, a ja mam na lewym przedramieniu Mroczny Znak, namalowany flamastrem - odpowiedział blondyn, nie odrywając wzroku od pergaminu.
- No naprawdę, stamtąd jest ten podręcznik - oburzony Albus chwycił książkę od eliksirów i rzucił ją na kartkę z wypocinami przyjaciela.
- Pogięło cię?! - wrzasnął blondyn, pocierając obolały nos, w który dostał rogiem od podręcznika.
- Napiszesz to później, są ważniejsze sprawy - warknął Albus, zwijając pergamin Scorpiusa i chowając do kieszeni.
- Nie wymachuj mi tu książką od eliksirów Potter, bo pomyślę, że chcesz, abym pomógł
Weasley - zironizował Malfoy, otwierając ją.
- A chcesz? - spytał właściciel nazwiska, poruszając śmiesznie brwiami.
- Wolałbym pocałować dementora, niż dawać jej korki z eliksirów - odpowiedział chłopak.
- Książę Półkrwi. Kto nadał by sobie takie przezwisko? - spytał zaintrygowany Potter, czytając podpis na pierwszej stronie.
- Nie dość, że książę to jeszcze półkrwi - mruknął pod nosem Scorpius. Albus zaśmiał się cicho.
- Podejrzewam o to twojego ojca. W końcu to wielki Harry Potter - zironizował Malfoy, patrząc na przyjaciela, który zmarszczył brwi.
- Ten wielki Harry Potter uratował ci w pociągu życie, a poza tym mojemu ojcu woda sodowa nie uderzyła do głowy - odpowiedział spokojnie.
- Mówisz, że znalazłeś go po tym, jak sobie poszedłem? - spytali po chwili blondyn, na co brunet pokiwał głową i oddał mu pergamin.
- Przynoszę pecha - stwierdził Scoprius, bawiąc się piórem.
- Nie może być aż tak źle - próbował pocieszyć go Albus.
- Uwierz mi, jestem pechowcem - powiedział Malfoy. Wziął kartkę z pracą domową i potrzebną księgę. Wstał, wsunął krzesło do stołu i wyszedł z biblioteki, pozostawiając młodego Pottera, szukającego argumentów, które mogłyby przekonać Scorpiusa do innego myślenia o sobie.
***********************************************
Witajcie kochani!
Oto długo wyczekiwana 6 :).
Kiedy następny rozdział? Tego nie wiem, gdyż za tydzień (1-2 czerwca) mam wycieczkę klasową do Krakowa. Podobno będzie wifi, ale nie mam pojęcia czy się z nim wyrobie.
Mam nadzieję, że przypadł wam do gustu :)
Czytasz - komentujesz
Pozdrawiam,
Ruby Vine