Miniaturka ,,Szklana kula"

Hermiona Granger siedziała w swoim ulubionym, czerwonym fotelu ze złotymi akcentami na obiciach i czytała książkę. Kubek gorącej czekolady, dobra książka i cisza. To zdecydowanie trzy jej ulubione rzeczy. Wróciła dziś wcześniej z Ministerstwa i miała chwilę dla siebie. Póki On nie wróci.
Przewinęła kartkę i spojrzała na swoją dłoń, gdzie na serdecznym palcu znajdował się piękny, brylantowy pierścionek zaręczynowy. Kamienie w kolorze złota i srebra, pasowały do siebie wręcz idealnie. Ale jak to się zaczęło?
                                                             I  rok
Stała z rodzicami na peronie King Cross w Londynie, wypatrując peronu 9 i 3/4.
- Hermiono, nie zrozum mnie źle, ale to chyba nie istnieje. Widzisz? W tym liście, który wręczyła nam ta pokręcona pani trzeba szukać peronu, którego nie ma. - ojciec właścicielki imienia westchnął zrezygnowany. Od dobrej godziny pytają się przechodniów o miejsce odjazdu pociągu do Hogwartu i jak zwykle nikt, nic nie wie. Wychodzą na idiotów, prosząc       o pomoc konduktora, a nie chcą zawieść córki, która od zawsze wykazywała magiczne zdolności. Dochodziła 11. O tej godzinie odjechać miał pociąg.
- Mamo! Ta dziewczynka właśnie wbiegła w ścianę! - woła Hermiona do rodzicielki, wskazując na peron numer 9.
- Hermiono nie gadaj głupstw. - poucza córkę starsza kobieta i kiwa głową.
- No to chodź, zobacz! - kasztanowłosa dziewczynka kieruje ją w tamtą stronę. Nie wierzy własnym oczom. Zgraja chłopców o płomiennie rudych włosach właśnie wbiegła w ścianę i zniknęła. Przepadli, tak po prostu. Magicznie. Matka dopytuje córkę i życzy jej powodzenia, ojciec ściska i całuje w policzek, a dziewczynka macha im. Bierze w ręce swój kufer i z całych sił biegnie prosto w ścianę. Zamyka oczy myśląc, że zaraz się rozbije. Jednak nic takiego nie następuje. Znajduję się w niedostępnej dla mugoli części stacji. Udało jej się. Spojrzała na wielki zegar, umieszczony o środku pomieszczenia. Do odjazdu zostało 10 minut, wyjęła z koperty bilet i wsiadła do pociągu. Zaczęła poszukiwać wolnego przedziału. W jednym siedział blond włosy chłopiec, smutny i przygnębiony. Twarz czerwona, zapewne od płaczu, oczy jeszcze mokre.
- Coś się stało? - spytała, wchodząc do przedziału. Blondyn odruchowo odwrócił głowę w jej stronę i pokiwał przecząco głową.
- Jestem Hermiona Granger - przedstawiła się i usiadła na przeciwko.
- Malfoy, Draco Malfoy - powiedział, prostując się.
- Więc dlaczego płakałeś? - spytała po chwili.
- Nie ważne - odpowiedział. Podróż minęła im zaskakująco szybko. Dowiedzieli się o sobie wielu rzeczy. Nim się obejrzeli byli już w Hogwarcie i czekali na Ceremonię Przydziału.
- Do jakiego domu chcesz trafić? - spytał blondyn dziewczyny.
- Nie wiem - zawahała się.
Ona trafiła do Gryffindoru. On do Slytherinu. Jednak pomagali sobie nawzajem w nauce i w pewien sposób zaprzyjaźnili się. Ślizgon i Gryfonka. Nieprawdopodobne, a jednak.

II rok
Początek roku szkolnego. Wchodzili właśnie do Wielkiej Sali, a blondyn jej unikał. Czuła się jak powietrze. Próbowała do niego zagadać jednak odwracał głowę i ściana stawała się dla niego bardzo interesującym przedmiotem. Dlaczego tak postępował? Jeden wyraz. Ojciec. Lucjusz Malfoy, członek Rady Nadzorczej Hogwartu, pracownik w Ministerstwie i sługa Czarnego Pana. Inaczej zwany śmierciożerca.
,, Szlamy? Trzeba się ich pozbyć! Nic nie wnoszą w nasz świat, tylko szkodzą! Jak robaki!"
,, W przyszłości będziesz służył Czarnemu Panu, a ja osobiście dopilnuję, aby miał z Ciebie pożytek"
Te słowa, każdy mieszkaniec Malfoy Manor słyszał wręcz codziennie przez ostatnie 2 miesiące. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie spotkanie w połowie sierpnia na ulicy Pokątnej. Księgarnia ,,Esy i Floresy", jak zawsze tłoczna i zapełniona w tym roku przez zdesperowane fanki Gilderoy'a Lockhart'a. Nowego nauczyciela Obrony Przed Czarną Magią w Hogwarcie. Hermiona rozmawiała właśnie ze swoim przyjacielem, kiedy zobaczyła, że zbliża się do nich wysoki czarodziej z długimi, blond włosami. Odziany był w czarną pelerynę i opierał się na lasce, zakończonej głową węża. Jak się okazało był to ojciec Draco. Chłopiec pożegnał się i odszedł. Następnie widziała go na dziedzińcu, a nawet przeprowadziła z nim zwięzłą wymianę zdań.
,,Jesteś nic nie wartą szlamą!"
Słowa te uderzyły w nią jak bumerang. Oczy jej napełniły się łzami, a warga zaczęła drżeć. Pobiegła do zamku i zamknęła się w łazience. Płakała, nie sądziła, że może się tak zmienić. Był to najgorszy okres w jej życiu.

III rok
Nie odzywali się do siebie. Można powiedzieć, że oficjalnie byli wrogami. Współczuła mu trochę, gdy zaatakowany został przez hipogryfa. Jednak należało mu się. Był samolubny, arogancki i cyniczny. Wszystkich wokół mieszał z błotem. Hermiona nie pochwalała takiego zachowania i omijała go szerokim łukiem.
Siedziała właśnie na zajęciach z wróżbiarstwa lekko oburzona uwagą profesor Trealawney. Wpatrywała się w szklaną kulę przed sobą. Nagle przezroczysty przedmiot wypełnił się mgłą, a dziewczyna zobaczyła w nim siebie i chłopaka o jasnych włosach.

******************************
Witajcie kochani!
Nie rozdział, lecz miniaturka Dramione z okazji 2000 wejść. Jest to część pierwsza. ,,Zwierciadło Ain Eingarp" dodam w sobotę, tak samo jak rozdział. Co myślicie o takich miniaturkach od czasu do czasu?
Czytasz - komentujesz.
Pozdrawiam,
Ruby Vine